Što je duša poželjela, konjički drvorezbari su stvarali

Drvorezbarstvo je tradicija koja se na području općine Konjic prisutna od vremena Osmanlija i Austrougarske. Uz nju se u ovom hercegovačkom gradiću najčešće vežu dvije familije Nikšići i Mulići, s tim da su Nikšići familija s najdužim stažom u ovom zanatu.

Crvotočina kroz vrijeme

Više od stotinu godina ruke konjičkih drvorezbara oblikuju različite predmete, a mnogi od njih izloženi su u Muzeju drvorezbarstva koji je otvoren prije četiri godine, nakon što je 2017. godine drvorezbarstvo ušlo na UNCESO-vu listu nematerijalne kulturne baštine čovječanstva.

"I tu se rađa ideja da se napravi cijeli muzej i cijela priča i proširi znanje o ovom zanatu koji se nalazi na ovoj općini. Sezona kreće od aprila do oktobra. Imamo često posjete studenata s dizajna, stranaca, i najviše djece", kaže Maja Rajić, kustosica ovog muzeja.

Mala memorijalna soba, u muzeju koncipiranom kao "crvotočina kroz vrijeme" posvećena je svim familijama zaslužnim za razvoj ovog zanata u Konjicu. Sačinjena je od 218 hoklica na kojima su imena preminulih rezbara koji su doprinijeli očuvanju i razvoju drvorezbarskog zanata.

Muzej je podijeljen na nekoliko historijskih razdoblja, a prvi je osmanski i austrougarski, potom jugoslavenski period i savremeno doba.

"Imamo postavke i iz period između dva svjetska rata, UNESCO rezbarske tehnike i sav moderni period gdje već počinje da se gradi ovaj zanat na modernom dizajnu", ističe naša sagovornica.

Četiri vrste šara

Konjički drvorezbari inače rade četiri vrste šara: tradicionalnu konjičko-bosansku, istanbulsku, orijentalnu i duborez.

U ovom muzeju postoji i prvi pisani dokaz o drvorezbarstvu, odnosno odlomak iz knjige njemačkog putopisca Heinricha Rennera. On je spomenuo drvorezbarstvo, sehare i zahvaljujući upravo njemu sredinom 19. vijeka Evropa je saznala za ovaj zanat.

Kako je protekao boravak ekipe Agrokluba u Konjicu, pogledajte u videu: